رشد جنسی آغازین

رشد جنسی آغازین

qرشد جنسی آغازین مسئله پیچیده ای است که قبل از تولد آغاز می شود. طی یک یا دو ماه پس از انعقاد نطفه تنها از کروموزوم های جنین می توان فهمید که جنین دختر است یا پسر. تا این مرحله هر دو جنس ظاهرشان یکسان است.

qبین ماه دوم و سوم غده جنسی ابتدائی (گوناد) در صورت نر بودن آرایش ژن های جنین ، تبدیل به بیضه و اگر جنین مادینه باشد ، تبدیل به تخمدان می شود.

 با تشکیل شدن بیضه ها یا تخمدان ها، هورمون های جنسی تولید می شوند و این هورمون های جنسی هستند که رشد ساختارهای درونی تولید مثل و اندام های جنسی بیرونی را کنترل می کنند.

 مهم ترین هورمون لازم برای رشد دستگاه تناسلی ، هورمون  آندروژن  است. این اهمیت تا آن اندازه است که اگر غده های جنسی جنین به اندازه لازم آندروژن تولید کنند ، نوزاد اندام های تناسلی مردانه و در غیر این صورت اندام های تناسلی زنانه خواهد داشت - حتی اگر آرایش ژن ها به صورت نر باشد.

 اگر جنین از لحاظ آرایش ژن ها مادینه باشد ، در صورت دریافت آندروژن به طریق مصنوعی ، اندام های تناسلی نرینه به وجود خواهد آمد. به عبارت دیگر ، وجود یا عدم وجود کروموزوم نرینه (Y) صرفا از این طریق بر رشد جنسیت اثر می گذارد که تعیین می کند جنین آندروژن ترشح خواهد کرد یا نه.

 رشد کالبدی جنین مادینه به هورمون های زنانه نیازی ندارد و برای دختر شدن جنین فقط کافی است که هورومون های مردانه ترشح نشود. خلاصه اینکه « طبیعت موجود مادینه می سازد مگر آنکه آندروژن مداخله کند.»

 آندروژن پیش از تولد تغییراتی در ساختار و حجم هیپوتالاموس ایجاد می کند و چون هیپوتالاموس تنظیم کننده فرایندهای انگیزشی انسان است ، آندروژن با نرینه کردن آن می تواند زمینه ساز رفتارهای پرخاشگرانه تر مردان نسبت به زنان در سالهای بعد شود. 

تجربه های آغازین

 عوامل محیطی از قبیل تجربه های آغازین زندگی تاثیر بسیاری بر رفتار جنسی بزرگسالان دارد. مانند برخی واکنش های پیش رس جنسی در بچه میمون ها با همسالان خود و انجام حرکاتی که از عنصر رفتار جنسی بزرگسالان است. ظهور این واکنش های جنسی در آغاز زندگی این فکر را پیش می آورد که این رفتارها پاسخ های فطری به محرک هستند. اما ظرافتی که از طریق کسب تجربه در این رفتارها به وجود می آید ، نشانگر نوعی یادگیری در تکوین الگوی جنسی بزرگسالی است. مثلا میمون هایی که در انزوای جنسی بزرگ شده اند (در قفس های توری انفرادی که در آنها میمون های دیگر را می بینند ، اما نمی توانند با آنها تماس داشته باشند) ، غالبا پس از بلوغ قادر به جفت گیری نیستند. البته اعمال مکانیکی جنسی را تا حدودی انجام می دهند و حتی انزال هم در آنها وجود دارد ، اما ظرافت های جفت گیری را بلد نیستند و نمی توانند بدن خود را در وضع مناسب جفت گیری قرار دهند. مشکل آنها نارسایی های زیستی جنسی نیست. بلکه این میمون ها چون مدتی را در انزوا به سر برده اند ، مشکلات اجتماعی و عاطفی پیدا کرده اند. به طوری که حتی در موقعیت های غیر جنسی نیز قادر به برقراری ارتباط با دیگر میمون ها نیستند و ترس و گریز یا پرخاشگری از خود نشان می دهند. ظاهرا رفتارطبیعی دگرجنس خواهانه پستانداران نه فقط به هورمون ها و رشد پاسخ های اختصاصی آنها ، بلکه به پیوند عاطفی بین نر و ماده نیز وابسته است. مشاهدات بالینی نوزادان آدمی نیز از چنین همانندی هایی حکایت دارد. نخستین جوانه های احساس اعتماد و محبت در نوزاد آدمی ، ریشه در رابطه گرم و محبت آمیز با مادر (یا نخستین سرپرست) دارد. این اعتماد بنیادی ، شرط اساسی روابط محبت آمیز با سایر خردسالان نر و ماده و در نهایت زمینه ساز رابطه جنسی در میان بزرگسالان است.